Adam’s Peak

02.00 uur: de gids komt ons ophalen. We lopen naar het begin. Hier krijgen we van een monnik een wit touwtje om onze pols gebonden en mag je een donatie doen. Ook kun je een klok luiden, hoe vaak je de berg al beklommen hebt.
Het pad loopt gedurende het eerste kwart van de beklimming vrij licht omhoog langs heilige beelden en stalletjes (de meeste zijn gesloten). Na het passeren van een vredespagode begint de echte klim, die uit heel veel, steeds steilere trappen bestaat. Hier was het ongeveer waar Jose alleen verder gegaan is. Petra moest helaas afhaken. Tot half 5 heeft de gids ze toch nog een stuk omhoog gepraat, maar uiteindelijk was ze er helemaal klaar mee en heeft ze (4) uren op Jose zitten wachten. Heel lief!! Om kwart voor zes arriveerde Jose helemaal kapot op de top, nog net op tijd voor de zonsopkomst. Totaal ruim 5200 treden. Gelukkig was het niet enorm druk boven, want er is weinig plaats om een mooi uitzicht te hebben. Even had ze dan ook: ben ik daarvoor helemaal naar boven gegaan, maar al snel verdwijnt dat en is ze blij met wat ze bereikt heeft. Petra was supertrots op Jose dat ze de klim alleen voortgezet had zonder haar en supertrots dat ze het gehaald heeft. Maar dan moet je nog terug. Ondertussen is het licht en dan zie je pas op wat voor hoogte je bent. Drie uur over gedaan om weer helemaal beneden te komen. Het laatste uur hebben we weer samen gelopen, want al die tijd heeft Petra op me zitten wachten. Kei fijn.
Om half 10 waren we weer bij het hotel en daar wacht ons dan nog een toegift. Om bij onze kamer te komen zijn er nog 300 treden te gaan. De mooiste kamers liggen namelijk helemaal bovenaan tegen de berg. Een lekker ontbijtje genuttigd en toen naar bed. De rest van de dag lekker niets doen.
Morgenvroeg vertrekken we naar Hatton Railway Station om op de trein te stappen naar Ella.